Προς τον Πρόεδρο του πνευματικού κέντρου "Μελίνα Μερκούρη"

Καλόπουλος Μιχάλης
Ευζώνων 8
Νέο Κορδελιό

Προς τον Πρόεδρο του πνευματικού κέντρου "Μελίνα Μερκούρη" και
Δήμαρχο Ελευθερίου-Κορδελιού Κον Στάθη Καϊτατζίδη

Θεσσαλονίκη 28/7/96
Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε,

καιρό τώρα με απασχολεί η ιδέα, να υποκινήσουμε μια σοβαρή πρόταση επιστροφής του θαυμάσιου πεντακίονου της Θεσσαλονίκης, (τμήμα πύλης της αρχαίας αγοράς της Θεσσαλονίκης που έγινε γνωστό με το όνομα "πύλη των ειδώλων") προς τις αρμόδιες γαλλικές αρχές και ιδιαίτερα του παρισινού μουσείου του "Λούβρου", όπου το υπέροχο αυτό αλλοτινό στολίδι της Θεσσαλονίκης, αποτελεί ξεχωριστή μουσειακή ατραξιόν. Μετά από την πρόσφατη προφορική σας συγκατάθεση, ζητώ λοιπόν και γραπτώς την συμπαράστασή σας στο όμορφο αυτό αίτημα.
Βέβαια, θεωρητικά δεν υπάρχει παρά ελάχιστη περίπτωση επιτυχίας, αυτός όμως δεν είναι και ο λόγος να μην το ζητήσουμε. Ας θυμηθούμε οτι πολλές μάχες στην ιστορία μας κερδίθηκαν επειδή ξεκίνησαν κι όχι επειδή είχαν οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας! Υπενθυμίζω χάριν παραδειγματισμού, ότι η πραγματοποίηση επιστροφής ιερών της φυλής των εβραίων, ήταν επανειλημμένα επιτυχής, από την εποχή ακόμη του Κύρου της Περσίας, αλλά και αργότερα του Ιουστινιανού! Δεν βλέπω λοιπόν, τι το ανεπίκαιρο μπορεί να έχει μια τέτοια αίτηση, σήμερα που ο πολιτισμός ανέρχεται απειλώντας έντονα κάθε αυθαίρετο κάτοχο ξένης πολιτισμικής περιουσίας.
Πολλά δε, θα είναι τα οφέλη μιας τέτοιας απόλυτα εθνοφελούς κίνησης, αν δημιουργηθεί έστω κάποιος σχετικός θόρυβος γύρω από το θέμα αυτό. Πρώτο και καλύτερο, θα μάθουν όλοι οι Θεσσαλονικείς και κατ' επέκταση όλοι οι Έλληνες, την ύπαρξη και την ιστορία του υπέροχου αυτού μνημείου, που κακώς διατηρούμε την ονομασία με την υποτιμητική χροιά "πύλη των ειδώλων". Δεύτερον, θα διαφημίσουμε την απλή αλήθεια, οτι η ελληνική κληρονομιά, όχι μόνο έχει πατρίδα αλλά και ανθρώπους που την αγαπούν και πως η κλεπταποδοχή των καλλιτεχνημάτων οποιουδήποτε λαού, δεν τιμά κανένα πολιτισμένο έθνος και πολύ περισσότερο τους Γάλλους, που έχουν να επιδείξουν πράγματι σοβαρή έφεση και αγάπη για την κλασσική Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Κατ' επέκταση, με ένα τέτοιο αίτημα επεμβαίνει κανείς δυναμικά στην διαμόρφωση της τοπικής ιστορίας, δημιουργώντας αφορμές για πολλαπλή δράση και συσπείρωση γύρω από σημαντικά θέματα πολύτιμης εθνογνωσίας.
Βέβαιος οτι θα δώσετε την πλέον κατάλληλη συνέχεια στην πολιτιστική αυτή αίτηση, είμαι πρόθυμος να προσφέρω οποιαδήποτε πρόσθετα στοιχεία ή υπηρεσίες που θα μου ζητηθούν.
Σας εσωκλείω σχέδια και σκαριφήματα με τις οκτώ υπέροχες ανάγλυφες μορφές της. Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία: "η λεηλασία των ελληνικών αρχαιοτήτων" του Κ. Σιμόπουλου. Καθώς και στο "Κυνηγοί αρχαιοτήτων στην Ελλάδα" της C. PH. Bracken.
Με εκτίμηση
Μ. Θ. Καλόπουλος
Προτεινόμενη ονομασία του θαυμασίου αυτού τμήματος της κεντρικής πύλης της αγοράς της αρχαίας Θεσσαλονίκης είναι: "πύλη των αγαλμάτων". (Αγαλμα: από το ρήμα αγάλλω=λαμπρύνω, κοσμώ, ευφραίνω, χαροποιώ), αντί της ονομασίας, "πύλη των ειδώλων", που δίνει αναπόφευκτα κακούς συνειρμούς.

Το πιθανό κείμενο προς τους αρμοδίους φορείς μπορεί να περιλαμβάνει ενδεχομένως τις εξής σκέψεις:

Αξιότιμοι κύριοι.

Με την πεποίθηση οτι απευθυνόμεθα σε ανθρώπους που κατανοούν τις πολιτισμικές αξίες της εποχής μας, υποβάλουμε με πλήρη συναίσθηση του διαβήματός μας, αίτηση επιστροφής της πεντακίονης "πύλης των αγαλμάτων" της αρχαίας Θεσσαλονίκης, που εδώ και εκατόν τριάντα χρόνια (από το 1865) "εκλάπη" από την πόλη μας και έκτοτε "φιλοξενείται" στο φημισμένο σας μουσείο του Λούβρου. Οι καιροί που η πολιτισμική κίνηση μιάς χώρας στηριζόταν ανενδοίαστα στα πολιτισμικά δημιουργήματα άλλων χωρών παρέρχεται ανεπιστρεπτί. Δείγμα αληθινής και έμπρακτης συναίσθησης των πραγματικών πολιτισμικών αξιών του άμεσου μέλλοντος θα είναι η σταδιακή επιστροφή των αθέμιτα αποκτηθέντων αυτών θησαυρών.
Δεν είναι δυνατόν σε έναν κόσμο αυξανόμενης γνώσης, οι αρπαγές, η κατοχή και η επίδειξη των ξένων αριστουργημάτων να παραμένουν το μόνιμο καύχημα των λαών που επικαλούνται τις αρετές ενός πολιτισμένου έθνους, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση ο ιστορικός χαρακτηρισμός του κλεπταποδόχου είναι ο μοναδικός τίτλος τιμής που τους επιφυλάσσεται. Αλλωστε αξιοσημείωτο παραμένει το γεγονός, ότι το εν λόγω αριστούργημα αρχαίου κάλους, όχι μόνο δεν ανεκαλύφθη ποτέ από κανέναν μετά από αγωνιώδεις δαπανηρές πολύχρονες αναζητήσεις και κοπιαστικές ανασκαφές, πράγμα που ίσως δικαιολογούσε κάποια αόριστα δικαιώματα κατοχής, αλλά αποκτήθηκε με στυγνή δόλια συναλλαγή, ισοδύναμη της αρπαγής.
Η Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε και ολόκληρη η χώρα των Ελλήνων, κάτοχος άλλοτε πολλών τέτοιων ανεκτίμητων θησαυρών απογυμνώθηκε από ορδές επιτήδειων αρχαιοθηρευτών που συστηματικά έγδυσαν την χώρα από κάθε πολιτιστικό της καύχημα. Κάποτε υπήρξαν επαρκείς προϋποθέσεις και δικαιολογίες για την ντροπιασμένη αυτή πράξη. Σήμερα όμως, εξέλιπαν εντελώς όλες οι αφορμές για την συνεχιζόμενη παρακράτηση αυτών των πολυτίμων "εθνικών μας αρχείων".
Η πόλη της Θεσσαλονίκης που το 1997 έχει την τιμή της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης, δεν κατέχει "τίποτα" που να αποτελεί τεκμήριο της γαλλικής ιστορίας. Δεν βλέπουμε λοιπόν, ποιοί άλλοι ιδιαίτεροι λόγοι πολιτισμού, δικαιολογούν την "αιώνια" ξένη κατοχή του πολυτιμοτάτου αυτού εκθέματος, που αποτελεί αναντικατάστατο αποδεικτικό στοιχείο της ιστορίας της αρχαιότατης και υπέροχης αυτής πόλης.
Με την πεποίθηση ότι θα ανταποκριθείτε θετικά στην παραπάνω αίτηση ανταποκρινόμενοι στις επιταγές των καιρών και αποδεικνύοντας ότι ο πολιτισμός δεν είναι κενό γράμμα αλλά γενναίες αποφάσεις ουσίας, σας χαιρετούμε φιλικά βέβαιοι ότι η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τόσες παγκόσμιες αρετές, θα βρεί τρόπο να σας ανταποδώσει την τόλμη και τον έμπρακτο πολιτισμό της αποφάσεώς σας.

Ακολουθεί σύντομη περιγραφή του εν λόγω πεντακιόνου, μαζί με ολιγόλογη περιγραφή των συνθηκών αφαίρεσής του από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Οι Παλλαντιείς και ο Θεός Ηρακλής.

[...
[4] φασὶ δὲ Ἀρκάδες ὡς Πελασγὸς γένοιτο ἐν τῇ γῇ ταύτῃ πρῶτος. εἰκὸς δὲ ἔχει τοῦ λόγου καὶ ἄλλους ὁμοῦ τῷ Πελασγῷ μηδὲ αὐτὸν Πελασγὸν γενέσθαι μόνον: ποίων γὰρ ἂν καὶ ἦρχεν ὁ Πελασγὸς ἀνθρώπων; μεγέθει μέντοι καὶ κατὰ ἀλκὴν καὶ κάλλος προεἶχεν ὁ Πελασγὸς καὶ γνώμην ὑπὲρ τοὺς ἄλλους ἦν, καὶ τούτων ἕνεκα αἱρεθῆναί μοι δοκεῖ βασιλεύειν ὑπ' αὐτῶν. πεποίηται δὲ καὶ Ἀσίῳ τοιάδε ἐς αὐτόν:

Ἀντίθεον δὲ Πελασγὸν ἐν ὑψικόμοισιν ὄρεσσι

γαῖα μέλαιν' ἀνέδωκεν, ἵνα θνητῶν γένος εἴη. (Άσιος άγνωστη θέση)

[5] Πελασγὸς δὲ βασιλεύσας τοῦτο μὲν ποιήσασθαι καλύβας ἐπενόησεν, ὡς μὴ ῥιγοῦν τε καὶ ὕεσθαι τοὺς ἀνθρώπους μηδὲ ὑπὸ τοῦ καύματος ταλαιπωρεῖν: τοῦτο δὲ τοὺς χιτῶνας τοὺς ἐκ τῶν δερμάτων τῶν οἰῶν, οἷς καὶ νῦν περί τε Εὔβοιαν ἔτι χρῶνται καὶ ἐν τῇ Φωκίδι ὁπόσοι βίου σπανίζουσιν, οὗτός ἐστιν ὁ ἐξευρών. καὶ δὴ καὶ τῶν φύλλων τὰ ἔτι χλωρὰ καὶ πόας τε καὶ ῥίζας οὐδὲ ἐδωδίμους, ἀλλὰ καὶ ὀλεθρίους ἐνίας
σιτουμένους τοὺς ἀνθρώπους τούτων μὲν ἔπαυσεν ὁ Πελασγός: [6] ὁ δὲ τὸν καρπὸν τῶν δρυῶν οὔτι που πασῶν, ἀλλὰ τὰς βαλάνους τῆς φηγοῦ τροφὴν ἐξεῦρεν εἶναι. παρέμεινέ τε ἐνίοις ἐς τοσοῦτο ἀπὸ Πελασγοῦ τούτου ἡ δίαιτα, ὡς καὶ τὴν Πυθίαν, ἡνίκα Λακεδαιμονίοις γῆς τῆς Ἀρκάδων ἀπηγόρευεν ἅπτεσθαι, καὶ τάδε εἰπεῖν τὰ ἔπη:

πολλοὶ ἐν Ἀρκαδίῃ βαλανηφάγοι ἄνδρες ἔασιν,

οἵ σ' ἀποκωλύσουσιν: ἐγὼ δέ τοι οὔ τι μεγαίρω.

Πελασγοῦ δὲ βασιλεύοντος γενέσθαι καὶ τῇ χώρᾳ Πελασγίαν φασὶν ὄνομα.
...
ΙII. τρίτῃ δὲ ὕστερον γενεᾷ μετὰ Πελασγὸν ἔς τε πόλεων καὶ ἐς ἀνθρώπων πλῆθος ἐπέδωκεν ἡ χώρα. Νύκτιμος μὲν γὰρ πρεσβύτατός τε ἦν καὶ εἶχε τὸ πᾶν κράτος: οἱ δὲ ἄλλοι παῖδες τοῦ Λυκάονος πόλεις ἐνταῦθα ἔκτιζον ἔνθα ἑκάστῳ μάλιστα ἦν κατὰ γνώμην. Πάλλας μὲν καὶ Ὀρεσθεὺς καὶ Φίγαλος Παλλάντιον, Ὀρεσθεὺς δὲ Ὀρεσθάσιον, Φιγαλίαν δὲ οἰκίζει Φίγαλος.
...

XLIII. ἀπαιτεῖ δὲ ἡμᾶς τὸ μετὰ τοῦτο ὁ λόγος τό τε Παλλάντιον, εἰ δή τι αὐτόθι ἐστὶν ἐς μνήμην, καὶ καθ' ἥντινα βασιλεὺς αἰτίαν Ἀντωνῖνος ὁ πρότερος πόλιν τε ἀντὶ κώμης ἐποίησε Παλλάντιον καί σφισιν ἐλευθερίαν καὶ ἀτέλειαν ἔδωκεν εἶναι φόρων. [2] φασὶ δὴ γενέσθαι καὶ γνώμην καὶ τὰ ἐς πόλεμον ἄριστον τῶν Ἀρκάδων ὄνομα Εὔανδρον, παῖδα δὲ αὐτὸν νύμφης τε εἶναι, θυγατρὸς τοῦ Λάδωνος, καὶ Ἑρμοῦ. σταλέντα δὲ ἐς ἀποικίαν καὶ ἄγοντα Ἀρκάδων τῶν ἐκ Παλλαντίου στρατιάν, παρὰ τῷ ποταμῷ πόλιν τῷ Θύβριδι οἰκίσαι: καὶ Ῥωμαίων μέρος τῆς καθ' ἡμᾶς πόλεως, ὃ ᾠκεῖτο ὑπὸ τοῦ Εὐάνδρου καὶ Ἀρκάδων τῶν συνακολουθησάντων, ὄνομα ἔσχε Παλλάντιον κατὰ μνήμην τῆς ἐν Ἀρκαδίᾳ: χρόνῳ δὲ ὕστερον μετέπεσε τὸ ὄνομα ἐν ἀναιρέσει γραμμάτων τοῦ τε λ καὶ τοῦ ν. τούτων μὲν τῶν λελεγμένων ἕνεκα Παλλαντιεῦσιν ἐκ βασιλέως ἐγένοντο δωρεαί: [3] ὁ δὲ Ἀντωνῖνος, ὅτῳ καὶ ἐς Παλλαντιεῖς ἐστιν εὐεργετήματα, πόλεμον μὲν Ῥωμαίοις ἐθελοντὴς ἐπηγάγετο οὐδένα, πολέμου δὲ ἄρξαντας Μαύρους, Λιβύων τῶν αὐτονόμων τὴν μεγίστην μοῖραν, νομάδας τε ὄντας καὶ τοσῷδε ἔτι δυσμαχωτέρους τοῦ Σκυθικοῦ γένους ὅσῳ μὴ ἐπὶ ἁμαξῶν, ἐπὶ ἵππων δὲ αὐτοί τε καὶ αἱ γυναῖκες ἠλῶντο, τούτους μὲν ἐξ ἁπάσης ἐλαύνων τῆς χώρας ἐς τὰ ἔσχατα ἠνάγκασεν ἀναφυγεῖν Λιβύης, ἐπί τε Ἄτλαντα τὸ ὄρος καὶ ἐς τοὺς πρὸς τῷ Ἄτλαντι ἀνθρώπους: [4] ἀπετέμετο δὲ καὶ τῶν ἐν Βριττανίᾳ Βριγάντων τὴν πολλήν, ὅτι ἐπεσβαίνειν καὶ οὗτοι σὺν ὅπλοις ἦρξαν ἐς τὴν Γενουνίαν μοῖραν, ὑπηκόους Ῥωμαίων. Λυκίων δὲ καὶ Καρῶν τὰς πόλεις Κῶν τε καὶ Ῥόδον ἀνέτρεψε μὲν βίαιος ἐς αὐτὰς κατασκήψας σεισμός: βασιλεὺς δὲ Ἀντωνῖνος καὶ ταύτας ἀνεσώσατο δαπανημάτων τε ὑπερβολῇ καὶ ἐς τὸν ἀνοικισμὸν προθυμίᾳ. χρημάτων δὲ ἐπιδόσεις ὁπόσας καὶ Ἕλλησι καὶ τοῦ βαρβαρικοῦ τοῖς δεηθεῖσι, καὶ ἔργων κατασκευὰς ἔν τε τῇ Ἑλλάδι καὶ περὶ Ἰωνίαν καὶ περὶ Καρχηδόνα τε καὶ ἐν γῇ τῇ Σύρων, τάδε μὲν ἄλλοι ἔγραψαν ἐς τὸ ἀκριβέστατον: [5] ὁ δὲ βασιλεὺς ὑπελίπετο οὗτος καὶ ἄλλο τοιόνδε ἐς μνήμην. ὅσοις τῶν ὑπηκόων πολίταις ὑπῆρχεν εἶναι Ῥωμαίων, οἱ δὲ παῖδες ἐτέλουν σφίσιν ἐς τὸ Ἑλληνικόν, τούτοις ἐλείπετο ἢ κατανεῖμαι τὰ χρήματα ἐς οὐ προσήκοντας ἢ ἐπαυξῆσαι τὸν βασιλέως πλοῦτον κατὰ νόμον δή τινα: Ἀντωνῖνος δὲ ἐφῆκε καὶ τούτοις διδόναι σφᾶς παισὶ τὸν κλῆρον, [ὁ] προτιμήσας φανῆναι φιλάνθρωπος ἢ ὠφέλιμον ἐς χρήματα φυλάξαι νόμον. τοῦτον Εὐσεβῆ τὸν βασιλέα ἐκάλεσαν οἱ Ῥωμαῖοι, διότι τῇ ἐς τὸ θεῖον τιμῇ μάλιστα ἐφαίνετο χρώμενος: [6] δόξῃ δὲ ἐμῇ καὶ τὸ ὄνομα τὸ Κύρου φέροιτο ἂν τοῦ πρεσβυτέρου, πατὴρ ἀνθρώπων καλούμενος. ἀπέλιπε δὲ καὶ ἐπὶ τῇ βασιλείᾳ παῖδα ὁμώνυμον: ὁ δὲ Ἀντωνῖνος οὗτος ὁ δεύτερος καὶ τούς τε Γερμανούς, μαχιμωτάτους καὶ πλείστους τῶν ἐν τῇ Εὐρώπῃ βαρβάρων, καὶ ἔθνος τὸ Σαυροματῶν, πολέμου καὶ ἀδικίας ἄρξαντας, τιμωρούμενος ἐπεξῆλθε.
XLIV. τὰ δὲ [δὴ] ἐπίλοιπα ἡμῖν τοῦ Ἀρκαδικοῦ λόγου ἔστιν ἐκ Μεγάλης πόλεως ἐς Παλλάντιον ὁδὸς καὶ ἐς Τεγέαν, ἄγουσα αὕτη μέχρι τοῦ καλουμένου Χώματος. κατὰ ταύτην τὴν ὁδὸν Λαδόκειά σφισιν ὠνόμασται τὰ πρὸ τοῦ ἄστεως ἀπὸ Λαδόκου τοῦ Ἐχέμου, καὶ μετὰ ταῦτα Αἱμονιαὶ πόλις ἦσαν τὸ ἀρχαῖον: οἰκιστὴς δὲ Αἵμων ἐγένετο αὐταῖς ὁ Λυκάονος, διαμεμένηκε δὲ καὶ ἐς τόδε Αἱμονιὰς τὸ χωρίον τοῦτο ὀνομάζεσθαι. [2] μετὰ δὲ Αἱμονιὰς ἐν δεξιᾷ τῆς ὁδοῦ πόλεώς ἐστιν Ὀρεσθασίου καὶ ἄλλα ὑπολειπόμενα ἐς μνήμην καὶ Ἀρτέμιδος ἱεροῦ κίονες ἔτι: ἐπίκλησις δὲ Ἱέρεια τῇ Ἀρτέμιδί ἐστι. τὴν δὲ εὐθεῖαν ἰόντι ἐξ Αἱμονιῶν Ἀφροδίσιόν τέ ἐστιν ὀνομαζόμενον καὶ μετ' αὐτὸ ἄλλο χωρίον τὸ Ἀθήναιον: τούτου δὲ ἐν ἀριστερᾷ ναός ἐστιν Ἀθηνᾶς καὶ ἄγαλμα ἐν αὐτῷ λίθου. [3] τοῦ Ἀθηναίου δὲ μάλιστα εἴκοσιν ἀπωτέρω σταδίοις ἐρείπια Ἀσέας ἐστί, καὶ ὁ λόφος ἀκρόπολις τότε οὖσα τείχους σημεῖα ἔχει καὶ ἐς τόδε. σταδίους δὲ ὅσον πέντε ἀπὸ Ἀσέας τοῦ Ἀλφειοῦ μὲν ὀλίγον ἄπο τῆς ὁδοῦ, τοῦ δὲ Εὐρώτα παρ' αὐτήν ἐστιν ἡ πηγὴ τὴν ὁδόν: πρός τε τοῦ Ἀλφειοῦ τῇ πηγῇ ναός τε Μητρὸς θεῶν ἐστιν οὐκ ἔχων ὄροφον καὶ λέοντες λίθου δύο πεποιημένοι. [4] τοῦ δὲ Εὐρώτα τὸ ὕδωρ ἀνακεράννυταί τε πρὸς τὸν Ἀλφειὸν καὶ ὅσον ἐπὶ εἴκοσι σταδίους κοινῷ προί̈ασι τῷ ῥεύματι: κατελθόντες δὲ ἐς χάσμα ὁ μὲν αὐτῶν ἄνεισιν αὖθις ἐν τῇ γῇ τῇ Λακεδαιμονίων ὁ Εὐρώτας, ὁ δὲ Ἀλφειὸς ἐν Πηγαῖς τῆς Μεγαλοπολίτιδος. ἔστι δὲ ἄνοδος ἐξ Ἀσέας ἐς τὸ ὄρος τὸ Βόρειον καλούμενον, καὶ ἐπὶ τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὄρους σημεῖά ἐστιν ἱεροῦ: ποιῆσαι δὲ τὸ ἱερὸν Ἀθηνᾷ τε Σωτείρᾳ καὶ Ποσειδῶνι Ὀδυσσέα ἐλέγετο ἀνακομισθέντα ἐξ Ἰλίου.
[5] τὸ δὲ ὀνομαζόμενον Χῶμα ὅροι Μεγαλοπολίταις τῆς γῆς πρὸς Τεγεάτας καὶ Παλλαντιεῖς εἰσι: καὶ τὸ Παλλαντικὸν πεδίον ἐστὶν ἐκτραπεῖσιν ἐς ἀριστερὰν ἀπὸ τοῦ Χώματος. ἐν δὲ Παλλαντίῳ ναός τε καὶ ἀγάλματα λίθου Πάλλαντος, τὸ δὲ ἕτερόν ἐστιν Εὐάνδρου: καὶ Κόρης τε τῆς Δήμητρος ἱερὸν καὶ οὐ πολὺ ἀπωτέρω Πολυβίου σφίσιν ἀνδριάς ἐστι. τῷ λόφῳ δὲ τῷ ὑπὲρ τῆς πόλεως ὅσα ἀκροπόλει τὸ ἀρχαῖον ἐχρῶντο: λείπεται δὲ καὶ ἐς ἡμᾶς ἔτι ἐπὶ κορυφῇ τοῦ λόφου θεῶν ἱερόν. [6] ἐπίκλησις μὲν δή ἐστιν αὐτοῖς Καθαροί, περὶ μεγίστων δὲ αὐτόθι καθεστήκασιν οἱ ὅρκοι: καὶ ὀνόματα μὲν τῶν θεῶν οὐκ ἴσασιν ἢ καὶ εἰδότες οὐ θέλουσιν ἐξαγορεύειν, Καθαροὺς δὲ ἐπὶ τοιῷδε ἄν τις κληθῆναι τεκμαίροιτο, ὅτι αὐτοῖς οὐ κατὰ ταὐτὰ ὁ Πάλλας ἔθυσε καθὰ καὶ ὁ πατήρ οἱ τῷ Λυκαίῳ Διί.
[7] τοῦ δὲ καλουμένου Χώματος ἐν δεξιᾷ πεδίον ἐστὶ τὸ Μανθουρικόν: ἔστι δὲ ἐν ὅροις ἤδη Τεγεατῶν τὸ πεδίον, ὂν σταδίων που πεντήκοντα μάλιστα ἄχρι Τεγέας. ἔστι δὲ ὄρος οὐ μέγα ἐν δεξιᾷ τῆς ὁδοῦ καλούμενον Κρήσιον: ἐν δὲ αὐτῷ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀφνειοῦ πεποίηται. Ἀερόπῃ γὰρ Κηφέως τοῦ Ἀλέου συνεγένετο Ἄρης, καθὰ οἱ Τεγεᾶται λέγουσι: καὶ ἡ μὲν ἀφίησιν ἐν ταῖς ὠδῖσι τὴν ψυχήν, ὁ δὲ παῖς καὶ τεθνηκυίας [8] εἴχετο ἔτι τῆς μητρὸς καὶ ἐκ τῶν μαστῶν εἷλκεν αὐτῆς γάλα πολὺ καὶ ἄφθονον, καὶ--ἦν γὰρ τοῦ Ἄρεως γνώμῃ τὰ γινόμενα--τούτων ἕνεκα Ἀφνειὸν τὸν θεὸν ὀνομάζουσι: τῷ δὲ παιδίῳ ὄνομα τεθῆναί φασιν Ἀέροπον. ἔστι δὲ κατὰ τὴν ἐς Τεγέαν ὁδὸν Λευκώνιος καλουμένη κρήνη: θυγατέρα δὲ Ἀφείδαντος λέγουσιν εἶναι τὴν Λευκώνην, καὶ οὐ πόῤῥω τοῦ Τεγεατῶν οἱ ἄστεως μνῆμά ἐστιν....]
Ελλάδος περιήγησις/Αρκαδικά


[...Ο Διόδωρος,εξιστορών την εκ της Ερυθείας μέχρι την Τίρυνθα πορείαν του Ηρακλέους περιγράφει αυτήν μετά πολλών λεπτομερειών.Μεταξύ αυτών αναφέρει την δια των Άλπεων και της Γαλατίας οδοιπορίαν μέχρι την πεδιάδα της Λιγυστικής(Νότιας Γαλλίας και Βόρειας Ιταλίας),όπου εις τας 
κατ, αυτήν διελθούσας περιοχάς:
"τους βαρβάρους και τους ηγέτας αυτών εφόνευσε,καταστήσας,δια τους μεταγενεστέρους ασφαλή την εκ των περιοχών αυτών των Γαλατών,Κιλίκων και Λιγύων διέλευσιν...Διελθών δε ο Ηρακλής την χώραν των Λιγύων και Τυρρηνών έφθασεν εις τον Τίβεριν ποταμόν όπου και εστρατοπέδευσεν εις την νυν ονομαζομένην "Ρώμη.Αύτη δε πολλάς γενεάς υστερότερον εκτίσθη υπό του Ρωμύλου του Άρεως.Τότε δε,όταν έφθασεν εις αυτήν ο Ηρακλής,μερικοί των εγχωρίων κατώκουν εις το και τώρα αποκαλούμενον Παλλάντιον.Οι δε επιφανείς άνδρες,όπως οι Κάκιος και Πινάριος εφιλοξένησαν αυτόν προσφέροντάς του αξιόλογα δώρα".
 Περιγράφων,εν συνεχεία,ο Διόδωρος την του Ηρακλέους ευχαρίστησιν,δια την φιλοξενίαν την οποίαν επεφύλαξαν εις αυτόν και εις "την υπ αυτόν στρατιάν των Αρκάδων Πελασγών" και "των εξ όλης της Ελλάδος αρίστων εθελοντών" οι κάτοικοι του Παλλαντίου(της μετέπειτα και νυν Ρώμης),σημειοί και ότι:
"Αποδεχόμενος ο Ηρακλής την προς αυτόν εύνοιαν των κατοίκων του Παλλαντίου πρωτοείπεν εις αυτούς ότι μετά την εαυτού μετάβασιν εις τους Θεούς,θα είναι ευκολώτερον να συμβή ο εκ της ουσίας αυτού δεκαπλασιασμός του βίου των(=του πλούτου των,του εκ της αυξήσεως των παραγομένων προϊόντων αποκτωμένου),καταστάντων αυτών των ευδαιμονεστέρων,όπως συνέβη,κατά τας μεταγενεστέρας περιόδους,διατηρούμενος μέχρι των ιδικών μας χρόνων(των χρόνων όπου έζησε και έγραψε ο Διόδωρος).Πολλοί δε από τους Ρωμαίους όχι μόνον απέκτησαν μετρημένους("συμμέτρους ουσίας κεκτημένων" γράφει ο Διόδωρος) καρπούς,αλλά και αυτών των πολύ πλουσίων ο Ηρακλής τους εδεκαπλασίασε.Δι αυτόν τον λόγον εγένοντο ευδαίμονες δεκαπλασιάζοντες την αξίαν των ταλάντων των.Ο πλουσιώτερος των Ρωμαίων Λεύκολλος διατιμήσας την αξίαν του βίου του κατέθεσεν εις τον Θεόν(=τον Ηρακλέα) όλην την δεκάτην.Οι δε Ρωμαίοι κατεσκεύασαν εις τον Τίβεριν αξιόλογον ιερόν εις τον Θεόν τούτον(=τον Ηρακλέα),ο οποίος,όπως νομίζουν,συντελεί εις τας εκ της δεκάτης θυσίας των".
... 
Οι Παλλαντιείς ήσαν Πελασγοί,Αρκάδες και κατήγοντο εκ της ομωνύμου πόλεως της Αρκαδίας.Αύτη ευρίσκετο δυτικώς της Τεγέας.Πρώτος οικιστής της αρκαδικής ταύτης πόλεως ήτο ο υιός του Λυκάονος και εγγονός του Πελασγού Πάλλας.Ο δε ΠάλλαςΟ δε Εύανδρος ήτο υιός του Εχέμου,ο δε Έχεμος του Τεγέως και ο Τεγεύς υιός του Λυκάονος και αδελφός του Πάλλαντος.Οικιστής δε της εις την κοιλάδα του Τίβερι πόλεως Παλλάντιον ή Παλάτιον ήτο ο υιός του Εχέμου Εύανδρος.
΅ο οποίος ηγούμενος πολλών συμπολιτών του μετέβη εις Ιταλίαν,όπου εις την αριστεράν όχθην του Τίβερι έκτισε πόλιν ομώνυμον της πατρίδος του,η οποία μετωνομάσθη κατόπιν Παλάτιον και εξ αυτής ο λόφος επί του οποίου εκτίσθη αργότερον η Ρώμη απεκλήθη Παλατίνος.Ως εκ τούτου από μερικούς Ρωμαίους η Αρκαδική πόλις Παλλάντιον εθεωρήθη ως μητρόπολις της Ρώνης και δια τούτο ο αυτοκράτωρ Αντωνίνος(138 έως 161 μ.χ.χ.) την ανεκήρυξεν ελευθέραν,απαλλάξας τους κατοίκους της από την καταβολήν φόρων(βλ.ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ,τομ. ΙΖ,σελ.486,λήμμα Παλλάντιον).
...
Ο Πλούταρχος γράφει:
Οι συγγραφείς δεν συμφωνούν περί του από ποίον και δια τίνα αιτίαν εδόθη εις την Ρώμην το μέγα όνομα αυτής,που εδοξάσθη τόσον πολύ μεταξύ των ανθρώπων.Και άλλοι μεν λέγουν ότι οι Πελασγοί περιπλανηθέντες εις τα πλείστα της οικουμένης μέρη και εξουσιάσαντες πολλών ανθρώπων,κατώκησαν και εκεί και ωνόμασαν τοιουτοτρόπως την πόλιν λόγω της μεγάλης των ρώμης εις τα όπλα...(βλ. ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ,ΡΩΜΥΛΟΣ Α.α)
...
Όπως διαβάσαμε,ο Διόδωρος αποτυπώνει και διατυπώνει ότι οι Αρκάδες Πελασγοί,Παλλάντιοι οι κατοικούντες τον έβδομον λόφον(τον Παλατίνον),είναι οι πρώτοι στους οποίους απεκάλυψε ο Ηρακλής την θεϊκήν του υπόστασιν και την επί του Πλανήτου μας αποστολήν του.Εις αυτούς μόνο ωμολόγησεν ότι είναι Θεός και τους ανεκοίνωσε πως όταν μεταβή εις τους Θεούς "θα συμβή ο εκ της ουσίας του δεκαπλασιασμός του βίου των".
...
Η πληροφορία αυτή,πλην του γεγονότος ότι είναι σαφής και ευκολονόητος,επιβεβαιούται,εμμέσως πλην σαφώς και από τους εις Αίγυπτον Ιερείς του Ναού του Ηφαίστου.Ούτοι κατά τα μέσα της τελευταίας π.χ.χ. χιλιετίας είπαν εις τον Ηρόδοτον:
"Εις περίοδον ένδεκα χιλιάδων τριακοσίων σαράντα ετών δεν παρουσιάσθη κανένας Θεός με ανθρωπίνη μορφήν.Σε όλο δε το διάστημα τούτο ο ήλιος ανέτειλε τέσσερεις φορές αντίθετα από την συνηθισμένην θέσιν του,δηλαδή,από εκεί που δύει ανέτειλε δύο φορές και από εκεί που ανατέλει έδυσε δύο φορές..."
 ...
Κατά την πληροφορίαν αυτήν,λοιπόν,όταν δώδεκα περίπου χιλιετίας π.χ.χ.,επραγματοποιήθη και η από τον Πλάτωνα αναφερομένη τελευταία τροπή του Ηλίου,ευρίσκετο ακόμα,επί του Πλανήτου μας,ο με ανθρωπίνη μορφήν νεώτερος των Θεών.Ότι ο Θεός ούτος ήτο(είναι) αυτός ο Ηρακλής επιβεβαιούται και από την του Διοδώρου ως άνω πληροφορίαν,δια της οποίας ιχνογραφείται ούτος,η δε ιχνογράφησίς του αύτη γίνεται ευδιακριτωτέρα και δια των γραμμών της εις αυτόν αποδιδομένης φράσεως:
"...μετά την εις τους Θεούς μετάβασίν μου θα είναι ευκολώτερον να συμβή ο εκ της ουσίας μου δεκαπλασιασμός του βίου σας...".
...
Η τροπή αύτη του Ηλίου επραγματοποιήθη την δωδεκάτην π.χ.χ. χιλιετίαν.Κατ αυτήν δε την χιλιετίαν Εγενέθη,εις όλην την Οικουμένην επορεύθη και εις τους Θεούς μετέβη ο Ηρακλής.
... 
Κατά τον Διόδωρον "τας μεταγενεστέρας περιόδους" εδεκαπλασιάσθη ο βίος των οικούντων το Παλλάντιον Πελασγών,οι οποίοι εν τω μεταξύ είχον επονομασθή Ρωμαίοι.Διατιμήσαντες ούτοι την αξίαν του,κατέθετον "εις τον Θεόν όλην την δεκάτην".Δηλαδή προσέφερον,εις τον Ναόν του Θεού,το έν δέκατον των προϊόντων των.
Ο ΔΕΚΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ δε του βίου των,δια τον οποίον ο Ηρακλής τους είπεν ότι "θα συμβή όταν μεταβή εις τους Θεούς",επραγματοποιήθη μετά την οριστικήν αλλαγήν,εναρμόνισιν και σταθεροποίησιν των μετεωρολογικών,κλιματολογικών και περιβαλλοντικών συνθηκών,των προκληθεισών και διαμορφωθεισών εκ της τελευταίας του Ηλίου τροπής και της έκτοτε σταθεράς του πορείας.
Κατά τον Διόδωρον λοιπόν,οι και την δωδεκάτην π.χ.χ. χιλιετίαν οικούντες το Παλλάντιον(=Ρώμην) Πελασγοί εξ Αρκαδίας προσέφερον εις τον Θεόν το εις αυτόν οφειλούμενον δέκατον των προϊόντων των(=βιός των).Η προσφορά δε αύτη,κυρίως η έκτοτε καθιέρωσίς της,έχει αναμφιβόλως θρησκευτικήν σημασίαν.Πλην όμως της θρησκευτικής έχει και ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ.Η δευτέρα σημαντικωτέρα της πρώτης...]

(Μείξις-ανακύκλησις Μυ-θολογίας-ιστορίας,Γιάννη Φουράκη,εκδόσεις ΤΑΛΩΣ).


Παρατηρούμε ότι η ιστορία με τους Παλλαντιείς διαδραματίζεται πριν από δέκα τέσσερεις χιλιάδες χρόνια!Βεβαιούται ότι ενώ πραγματοποιήτο η τροπή του Ηλίου,οι άνθρωποι συνέχιζαν να υπάρχουν.
Και όχι μόνον αυτό,αλλά ο Διόδωρος μας δίνει και ονόματα κατοίκων του Παλλαντίου οι οποίοι φιλοξένησαν τον Θεόν Ηρακλήν!Κάκιος και Πινάριος...!
Αλλά έστω ότι όλα αυτά είναι απλά...μυθολογήματα!Τότε από που και πως προήλθαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα όλα τα ονόματα των τοποθεσιών και στην Αρκαδία και στην Ιταλία;
Ποιός ο λόγος να συντηρείται ακόμα και σήμερα το έθιμο της δεκάτης;Αυτό που σήμερα κλαπέν υπό των ιουδαιοχριστιανών ονομάζεται..."πρόσφορον";


Σχετικό θέμα:

Οι Παλλαντιείς πρόγονοι των Ρωμαίων!Η λίμνη Τάκα της Αρκαδίας και η λίμνη Τιτικάκα του Περού!

Η νήσος Φάρος και ο πύργος.

 (πίναξ του Σαλβαδόρ Νταλί)

"Σώστρατος Κνίδιος Δεξιφάνους Θεοίς Σωτήρσιν υπέρ των πλωϊζομένων."

Επιγραφή ανάθημα υπέρ τεχνίτου κατασκευαστού.

Επί Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου κατεσκευάσθη εντός ενιαυτών δώδεκα.

[ Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος μας δίνει μια σύντομη περιγραφή του «πύργου».Ο μυστηριώδης καθρέφτης μπορούσε να αντανακλά το φως δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο μύθος λέει ότι ο καθρέφτης χρησιμοποιήθηκε επίσης για την ανίχνευση και για να καίει εχθρικά πλοία πριν προλάβουν να φτάσουν στην ακτή. Λέγεται ότι το φως θα μπορούσε να θεωρηθεί 30 - 300 μίλια μακριά! Ο Στάτιος 40-96 μ.Χ. περιγράφει ότι το φως του Φάρου στη νύχτα ήταν σαν αυτό της Σελήνης. Ο Πλίνιος περιγράφει ότι το φως ήταν ορατό μέχρι και 465 χιλιομέτρων το οποίο είναι αδύνατο, εκτός αν ο φάρος ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ο Eπιφάνιος γράφει ότι ο πύργος ήταν 560 μέτρα. Η ιδέα του φάρου υιοθετήθηκε από τους Ρωμαίους που κατασκεύασαν επίσης πολλούς φάρους.]http://www.mlahanas.de/Greeks/Pharos.htm

 

Γράφει ο Παπαρρηγόπουλος:
[Έτερον αξιομνημόνευτον κατάστημα,αν και πάντη άλλου είδους,αξιμνημόνευτον ιδίως δια την ευκολίαν ήν παρείχεν εις την ναυτιλίαν και το εμπόριον,ήτο ο πρώτος γνωστός εν τή ιστορία του κόσμου φανοφόρος πύργος,ο κατασκευασθείς επί της νήσου Φάρου της προκειμένης του κυρίου της Αλεξανδρείας λιμένος.Το οικοδόμημα τούτο επεκλήθη από της νήσου,πύργος της Φάρου ή και απλώς Φάρος,εξ ού έκτοτε άπαντες οι τοιούτοι πύργοι εις πολλάς των νεωτέρων γλωσσών Φάροι ονομάζονται.Κατεσκευάσθη δε δια δαπάνης αδράς εντός ενιαυτών δώδεκα υπό του περιφήμου Κνιδίου τεχνίτου Σψστράτου,του οποίου απηθανάτισε το όνομα δια της επιγραφής ήν έφερε και ήτις είχεν ως έπεται' "Σώστρατος Κνίδιος Δεξιφάνους Θεοίς Σωτήρσιν υπέρ των πλωϊζομένων."
Ο πύργος ούτος,όστις τοσούτον εθαυμάσθη δια το μέγεθος και το κάλλος,ώστε βραδύτερον συγκατελέγχθη μεταξύ των επτά θαυμάτων του κόσμου,ήτο ωκοδομημένος εκ λίθου λευκού επί βράχου αποτόμου,και,πολυώροφος ών,είχεν ύψος 300 πήχεων,ως βεβαιούται' ο δε εν τη κορυφή αυτού αναπτόμενος φανός ήτο,εάν πιστεύσωμεν τα λεγόμενα,ορατός εις απόστασιν 7,5 γερμανικών μιλίων.]"ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ",Κ.Παπαρρηγόπουλος,βιβλίον έβδομον,σελ. 185,εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑΣ.

Είναι γεγονός ότι,ψάχνοντας πληροφορίες,οι περισσότεροι(μάλλον από αντιγραφές απλές), αναφέρουν ότι ο πύργος είχε ύψος 140 μέτρα!Το πιο πάνω σάϊτ μας δίνει την πληροφορία ότι κάποιος Επιφάνιος γράφει ότι ο πύργος είχε ύψος 560 μέτρα!Αν αυτό φαίνεται ως ακατόρθωτο για την τότε εποχή,τότε από που ορμώμενος ο Παπαρρηγόπουλος αναφέρει ότι το ύψος του πύργου και μάλιστα γράφει:"ως βεβαιούται",ήταν 300 πήχεις;

 
[πήχη, η πήχυς, ο
πήχης, ο
Ανθρωπομετρική μονάδα μήκους, η απόσταση από τον αγκώνα μέχρι το άκρο του χεριού.εμπορικός πήχης: Μονάδα μήκους ίση με 64 εκατοστά του μέτρου.
τεκτονικός πήχης: Μονάδα μήκους ίση με 75 εκατοστά του μέτρου.

300 πηχεις επί 0.64(εμπορικός πήχυς)= 192 μέτρα!
300 πήχεις επί 0.75(τεκτονικός πήχυς=  225 μέτρα!]

http://www.teicrete.gr/users/kutrulis/Monades/GR_Units/GR_Units_pi.htm

 

Βλέπουμε λοιπόν ότι,έστω και με τα δεδομένα που μας δίνει ο Παπαρρηγόπουλος,το ύψος ήταν από 192-225 μέτρα!

 

Στην αναφορά τώρα,της οπτικής επαφής με το φως του πύργου,πάλι βλέπουμε τεράστιες διαφορές!Οι αρχαίοι αναφέρουν κάποιες αποστάσεις που φαίνονται αδύνατες!Μήπως όμως έχουν δίκαιο;Μήπως ο Παπαρρηγόπουλος είτε από άγνοια,είτε από δυσπιστία,μόνος του αποφάσισε να κατεβάσει τον...πήχυ;Διότι,όπως βλέπουμε το γερμανικό μίλι 

(1 Γερμανικό μίλι = 4

,7. Αγγλικά = 7563 m)

πολλαπλασιάζοντάς το επί 7.5 μας δίνει το αποτέλεσμα:56722,5 μέτρα!

Αν όμως προσθέσουμε αυθαίρετα,ένα μηδενικό ανεβαίνουμε στα 567.225 μέτρα!

Έξαφνα,παρατηρούμε ότι,τα τρία τελευταία ψηφία (225) μας δίνουν το ύψος που αναφέρει ο Παπαρρηγόπουλος!Κάτι άλλο που παρατηρούμε είναι το (567),το οποίο πλησιάζει κατά πολύ τα 560 μέτρα που αναφέρει ο Επιφάνιος ως ύψος του πύργου!

Επίσης με αναψηφισμό,παρατηρούμε ότι,το (567=765),πλησιάζει την απόσταση (465 χιλιόμετρα) που αναφέρει ο Πλίνιος!

Έγκειται στο ενδιαφέρον των γεωμετρών όπως,με τις γνώσεις τους μας φωτίσουν μέσω των υπολογισμών τους,αν με ύψος 225 μέτρα είναι δυνατόν να φαίνεται ένας φανός σε απόσταση 500 χιλιομέτρων κατά μέσο όρο ή αν χρειάζεται αυτό το "εξωπραγματικό" ύψος των 560 μέτρων που αναφέρει ο Επιφάνιος!

Το σίγουρο είναι ότι ο Σώστρατος ήταν ίσως ο μεγαλύτερος πανεπιστήμων-τεχνίτης της εποχής του!Διότι αυτά τα νούμερα,όποια κι αν πάρουμε ως πραγματικά,δείχνουν σε ποιές ανώτερες βαθμίδες είχε φτάσει η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ...!

Δεν αναρωτιέστε όμως,πως κατάφερε ο Σώστρατος να κατασκευάσει τον πύργο;

Ήταν δυνατόν μόνος του,όσο ζούσε,να καταφέρει να λύσει όλα τα προβλήματα και να γίνει πανεπιστήμων;Ρωτήστε όλους τους μηχανικούς,αρχιτέκτονες,οικοδόμους,αν,χωρίς προηγούμενες γνώσεις μπορούν να καταφέρουν να κτίσουν έστω και στο 1/10 του ύψους ένα οικοδόμημα!

Δυστυχώς,η ιουδαιοχριστιανική λαίλαπα που ενέσκυψε μετά από δύο αιώνες κατέστρεψε και κατέκαυσε κάθε απόδειξη της ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ και του ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ...!