ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Η Ελλάδα στις μέρες μας : Επαίτης του κλώτσου και του μπάτσου.
Το ακούσαμε και αυτό. Η Ελλάδα έχει χάσει ένα μέρος της κυριαρχίας της. Το λέει κατ’ επανάληψη ο πρωθυπουργός της χωράς! «απωλέσαμε εθνική κυριαρχία»! «...αφαιρείται και ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας και είναι εγκληματικό και αυτό πρέπει να το ξαναπάρουμε πίσω»!
Σε άλλες εποχές τέτοιες εκφράσεις θα είχαν δραματικές συνέπειες. Το να δηλώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ότι αυτή έχει χάσει έστω και ένα μέρος της κυριαρχίας της θα είχε σοβαρότατες συνέπειες κατ’ αρχήν για τον ίδιο τον πρωθυπουργό που το δηλώνει αλλα και για όσους ευθύνονται γι’ αυτό. Αφού η κυριαρχία δεν χάνεται απο μονή της, δεν είναι καμία ξεμωραμένη απο αλτσχάιμερ γριά που παίρνει δρόμο ξεστρατίζει και εξαφανίζεται. Κάποιοι πολιτικοί ευθύνονται για την απώλεια. Όταν αυτό είχε συμβεί μετά τον αποτυχημένο Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897 και την πτώχευση που ακολούθησε, όταν και τότε μας επιβλήθηκε ο ΔΟΕ, ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος δηλαδή, συγκροτήθηκε ο «Δημοκρατικός Συναγερμός» τον πατριωτών ελλήνων αξιωματικών, ακολούθησε η επανάσταση στο Γουδί, η ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Ελευθέριο Βενιζέλο, η ανασυγκρότηση της χώρας, οι νικηφόροι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η απελευθέρωση της Βόρειας Ελλάδας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, των νησιών του Βορείου Αιγαίου. Η χώρα προχωρούσε με σφρίγος μπροστά και χρειάστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή για να ανακοπεί η πορεία της.
Αλήθεια πότε την χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία; Πως με ποιο τρόπο και σε ποιο βαθμό την χάσαμε; Ποιοι την παρέδωσαν ή ποιοι ήταν οι υπαίτιοι; Απώλεια κυριαρχίας προϋποθέτει μια μακρά σειρά απο αδικήματα, απο τα βαρύτερα που προβλέπονται στον Ποινικό Κώδικα, και συνεπάγεται τον καταλογισμό τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να συγκαλύψει το έγκλημα και να υποθάλψει τους εγκληματίες. Το Σύνταγμα μας δεν προβλέπει απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Ουσιαστικά πρόκειται για προδοσία. Αυτοί που εμπνεύστηκαν, προκάλεσαν, συμμετείχαν στην τέλεση του αδικήματος της εκχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Κράτους θα πρέπει να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν έτσι ώστε να αδρανοποιηθούν και να μην μπορέσουν να ολοκληρώσουν την εκχώρηση της κυριαρχίας, αν μέχρι τώρα είναι μερική. Είναι επιβεβλημένο να καταδειχτούν οι εκχωρούντες την κυριαρχία, γιατί αν αφεθούν, θα συνεχίσουν το προδοτικό τους έργο μέχρι την ολοκληρωτική εκχώρηση, την κατάλυση δηλαδή του Ελληνικού Κράτους. Θέλω να πιστεύω ότι το Ελληνικό Κράτος μέχρι αυτήν την στιγμή είναι όντως κράτος και όχι κράτος-μαριονέττα.
Γιατί φτάσαμε στην κατάσταση αυτήν; Οι λόγοι είναι πάμπολλοι, εδώ θα αναφερθούμε μόνο στους οικονομικούς.
Τα κράτη ως «οντότητες που ασκούν εξουσία σε κοινωνίες ατόμων» (1), μετέρχονται οικονομικών πόρων (χρειάζονται χρήματα) για να μπορούν να ασκούν αυτήν την εξουσία. Τους οικονομικούς πόρους αποκτούν με εισπράξεις ή εισοδήματα (έσοδα) και διαθέτουν με δαπάνες (έξοδα)
Κρατικά έσοδα
Τα έσοδα του σύγχρονου κράτους προέρχονται απο της εξής πηγές:
Φορολογία (φόροι, δασμοί, τέλη κλπ)
Κρατική επιχειρηματικότητα
Δανεισμό (έκδοση ομολόγων)
Εθελοντικές Δωρεές και χορηγίες προς το κράτος.
Σκόπιμα θα αντιπαραβάλλω τις πηγές εσόδων του σύγχρονου κράτους με τις πηγές εσόδων στην αρχαία Ελλάδα:
Ποιοι ήταν οι τρόποι χρηματοδότησης των αρχαίων ελληνικών πόλεων - κρατών; αλλα και των κρατών των μετά- αλεξανδρινών διαδόχων;
Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία τα έσοδα προέρχονταν απο:
Φόρους (δεκάτη, χορηγίες)
Η φορολογία και μόνο η φορολογία, υπό την μορφή αμέσων φόρων, όπως η δεκάτη και ειδικών αναγκαστικών εισφορών των πλουσίων προς το κράτος, των χορηγιών, ήταν η μονή τακτική πηγή εσόδων της αθηναϊκής πολιτείας.
Επικουρικά υπήρχαν και κρατικά διαθέσιμα που προέρχονταν απο αναθήματα προς τα ιερά της πόλεως. Έχουμε για παράδειγμα το ανάθημα δυο χρυσών πλακών προς ιερό της Ακρόπολης απο τον Θουκυδίδη που αν και εξόριστος είχε στείλει τις πλάκες απο τα ορυχεία του της Σκαπτής Ύλης στην Μακεδονία που διέμενε. Τα αναθήματα τα εκποιούσαν μόνο σε έκτακτες κρίσιμες για την ύπαρξη του κράτους καταστάσεις.
Αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι ότι οι χορηγίες ήταν αναγκαστικές, δεν παρακαλούσαν τον πλούσιο αθηναίο να προσφέρει κάτι, του το επέβαλαν αναγκαστικά, κάνοντας χρήση της κρατικής εξουσίας. Στην σύγχρονη Ελλάδα είχαμε χορηγίες αλλα ήταν εθελούσιες, και δίνονταν συνήθως μετά απο παράκληση, (πχ ο εθνικός ευεργέτης Αβέρωφ πρόσφερε εθελοντικά απο πατριωτισμό το ποσό που χρειαζόταν για να αγοραστεί το ομώνυμο θωρηκτό, η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου στις νικηφόρες αναμετρήσεις με τους τούρκους). Λέγεται ότι στην αρχαία Αθήνα, αν αυτός που του ζητούσαν να προσφέρει για να ναυπηγηθεί μια τριήρη, πρόβαλε αντιρρήσεις, λέγοντας ότι ο τάδε είναι πλουσιότερος απο αυτόν τους επέβαλαν να ανταλλάξουν τις περιουσίες, αυτό γινόταν σπάνια αφού αυτός που του είχε επιβληθεί η χορηγία δεχόταν τελικά να αναλάβει την κατασκευή της τριήρης, αφού η ανταλλαγή των περιουσιών δεν τον συνέφερε. Φαίνεται ότι οι εφοριακοί και οι ορκωτοί λογιστές της αρχαίας Αθήνας εκτός απο τιμιότητα διέθεταν και επαρκή γνώση της οικονομικής κατάστασης των φορολογουμένων, κάτι που δύσκολα συναντάμε σήμερα στους εφοριακούς της Γραικυλικής Ψωροκώσταινας. (Ζητώ συγγνώμη απο τους αναγνώστες μου, αλλα σεμνυνόμενος την Αρχαία Ελλάδα, αντιμετωπίζω φοβερή δυσκολία να αποκαλώ Ελλάδα αυτό το «κράτος - πράγμα» του οποίου σήμερα είμαι υπήκοος).
Στο σημείο αυτό μπαίνω στον πυρήνα της άποψης που διατυπώνω με αυτό το άρθρο:
Στην αρχαία Ελλάδα το κράτος δεν δανειζόταν, εισέπραττε εξουσιαστικά φορολογώντας. ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟ απο καμιά «αγορά» απο κανένα «χρηματοπιστωτικό σύστημα» απο κανέναν «κερδοσκόπο». Και παρά την συσκότιση και την σύγχυση των εννοιών που συνεχώς και αδιάλειπτα γίνεται στις μέρες μας πρέπει να γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη ότι δεν υπάρχει αγορά ή χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς κερδοσκόπους αφού προϋπόθεση και σκοπός της λειτουργίας των «θεσμών» αυτών είναι το κέρδος. Και οι κερδοσκόποι δεν μπορούν να υπάρξουν πουθενά αλλού έξω απο την αγορά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα (την αγορά χρήματος δηλαδή). Όμως σκόπιμα συσκοτίζουν τα πράγματα αφού, όπως λέει ο Θουκυδίδης (Γ, 82), «ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ως προς τις πράξεις την αλλάζουν αυθαίρετα...).
Τα σύγχρονα κράτη χρησιμοποιούν λοιπόν κατ’ εξοχήν τον δανεισμό για την χρηματοδότηση τους χωρίς βέβαια να αναφέρουν ότι ο δανεισμός γίνεται συνήθως υπό καθεστώς κερδοσκοπικών πιέσεων και εκβιασμών, ούτε φυσικά έχουν προβλέψει για να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις λες και ο δανεισμός γίνεται για χάρη και μόνο για χάρη των κερδοσκόπων δανειστών, έτσι ώστε αυτοί να έχουν υπέρογκα κέρδη. Αφού σε τελευταία ανάλυση το κράτος θα εξοφλήσει κάποτε τους δανειστές του εισπράττοντας απο τους φορολογούμενους και θα πληρώσει τα δανεισμένα ποσά επιβαρυμένα με τους υπερβολικούς τόκους, τόκους υπερημερίας, σπρεντ και δεν συμμαζεύεται.
Όμως γιατί να επιβαρύνεται ο τελικός και εν κατακλείδι πληρωτής δηλαδή ο φορολογούμενος πολίτης αυτά τα επιπλέον κέρδη των κερδοσκόπων απο τον δανεισμό, ενώ αν γινόταν άμεση φορολόγηση εξ αρχής θα είχαν αποφευχθεί;;; Γιατί δεν γίνεται όπως στο αρχαίο αθηναϊκό κράτος;;;
Η απάντηση είναι απλή!
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΧΥΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ! Του οποίου τα σύγχρονα κράτη είναι απλοί υπηρέτες.
Κατά το πέρασμα απο το φεουδαλικό σύστημα στην αστική οικονομία με την ανάπτυξη των πόλεων στην Ευρώπη και την ανάπτυξη του εμπορίου εμφανιστήκαν και οι πρώτες μορφές δανεισμού και πιστωτικής χρηματοδότησης. Αρχικά λογω της επικινδυνότητας των χερσαίων αλλα και των θαλάσσιων μεταφορών απο ληστές και πειρατές αναλάμβαναν κάποιοι (οι πρώτοι τραπεζίτες) να καταβάλουν στον τόπο αγοράς το αντίτιμο των προϊόντων, απαλλάσσοντας έτσι τους εμπόρους απο τους κινδύνους της μεταφοράς χρημάτων, οι έμποροι εν τω μεταξύ είχαν καταβάλλει το αντίτιμο των εμπορευμάτων που αγόραζαν σε συνεργαζόμενους τραπεζίτες που λειτουργούσαν εκεί που είχαν την έδρα των εμπορικών τους δραστηριοτήτων. Αργότερα οι πιστωτικές και δανειοδοτικές εξυπηρετήσεις επεκτάθηκαν και σε άλλες δραστηριότητες με ταυτόχρονη την ανάπτυξη της κατάθεσης στις τράπεζες των κερδών απο το εμπόριο. Παράλληλα με το τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αναπτυσσόταν και το σύστημα των ασφαλειών που ξεκίνησαν αρχικά σαν στοιχήματα για τον ασφαλή κατάπλου των πλοίων με τα εμπορεύματα στα λιμάνια προορισμού.
Οι ευγενείς ανίκανοι να παρακολουθήσουν αυτήν την εξέλιξη, εξ αίτιας της κοινωνικής «χαρακτηροδομής» τους, δηλαδή των συνηθειών, των προλήψεων και των πεποιθήσεων και της υπεροψίας που τους διακατείχαν, πτώχευαν, κατέφευγαν στον δανεισμό και έχαναν τις περιουσίες τους που τις έπαιρναν οι έμποροι και οι χρηματιστές. Μάλιστα οι μεγαλοαστοί έμποροι και χρηματιστές απαιτούσαν να σπουδάζουν τα παιδιά τους στα πανεπιστήμια που μέχρι τότε προορίζονταν αποκλειστικά για τους ευγενείς, προσφέροντας συνάμα και σημαντικά ποσά. Τότε λέγεται ότι προκλήθηκε το εξής μικρό πρόβλημα: Στα βιβλία εγγραφής των πανεπιστημίων της Αγγλίας (Κέιμπριτζ) οι νεαροί γόνοι των ευγενών εγγράφονταν με αναφορά στους τίτλους ευγενείας που κατείχαν οι γονείς τους. Τα παιδιά των αστών δεν είχαν τίτλους ευγενείας, έτσι στην αντίστοιχη στήλη εγγραφής αναγράφονταν οι λέξεις: sine nobilitas (άνευ τίτλου), ακρωνύμιο των δυο αυτών λέξεων είναι η λέξη snob που σημαίνει τον κομπλεξικό, αυτόν που προσπαθεί να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας που τον διακατέχει κάνοντας τον σπουδαίο, φερόμενος αλαζονικά.
Συνέπειες αυτής της εξέλιξης ήταν η ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας έναντι των φεουδαρχών, συρρίκνωση των φέουδων λογω της καταχρέωσης τους, η ανάπτυξη των εμπορικών αρχικά και στην συνεχεία και βιομηχανικών πόλεων με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, αλλα όπως είπαμε και η γιγάντωση αυτού που μας απασχολεί εδώ: του τραπεζιτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που διψώντας για περισσότερα και μεγαλύτερα κέρδη επεξέτεινε τις δραστηριότητες του όπου αυτό ήταν δυνατό, έτσι οι τραπεζίτες άρχισαν να δανείζουν και τα κράτη, ας μην ξεχνάμε ότι και τα φέουδα που γρήγορα κατατροπώθηκαν απο τον δανεισμό ήταν κρατικές οντότητες. Τώρα όμως δανείζονταν και οι κεντρικοί εξουσιαστές, οι βασιλιάδες και αυτοκράτορες της Ευρώπης. Ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για τα έξοδα της εκστρατείας του κατά της Ουγγαρίας και της πολιορκίας για την κατάληψη της Βουδαπέστης (2) δανείστηκε απο εβραίους χρηματιστές οι όποιοι του ζήτησαν και πήραν ως αντίτιμο την Θεσσαλονίκη. Υπάρχει και τέτοιο σουλτανικό φερμάνι, έτσι για να ξέρουν οι αξιότιμοι κκ. δικαστές μας, που με βάση τα σουλτανικά φιρμάνια χαρίζουν εκτάσεις στις διάφορες μονές αρπακτικών καλογέρων.
Μια και μιλήσαμε για τους εβραίους θα πρέπει εδώ να αναφερθεί ότι η χριστιανική θρησκεία απαγόρευε στους χριστιανούς να δανείζουν με τόκο, ενώ αντίθετα η Παλαιά Διαθήκη (3) συνιστούσε στους εβραίους να δανείζουν αλλα να μην δανείζονται. Λογω αυτών των θεηλάτων υποδείξεων, σε μια θεοκρατούμενη Ευρώπη που έβγαινε απο τα βαθιά σκοτάδια του μεσαίωνα που την είχε βυθίσει ο χριστιανισμός, οι εβραίοι κυριάρχησαν γρήγορα στο τραπεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι μεγάλες εβραϊκές οικογένειες τραπεζιτών, χρηματιστών και κοσμηματοπωλών, αίρουν απο τότε την καταγωγή τους. Σκεφτείτε ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για τους πολύτιμους λίθους, τα κοσμήματα και το κοσμηματοπωλείο είναι jewelry και jeweler’s, το εμπόρευμα δηλαδή και το μαγαζί του εβραίου
Η εξάρτηση αυτή των κρατών απο το τραπεζικό σύστημα ισχύει με μεγαλύτερο ακόμα βαθμό στις μέρες μας με τον σύγχρονο καπιταλισμό. Η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα κράτη αλλα στο σύστημα αυτό. Αυτό παίρνει τις αποφάσεις για τις κηρύξεις πόλεμων, για τις επεμβάσεις, για τις μορφές ενέργειας που θα χρησιμοποιηθούν, για τα οπλικά συστήματα που θα παραχθούν, προκαλεί πτωχεύσεις χωρών και παγκόσμια κραχ, αδίστακτο, απάνθρωπο μη έχοντας να προσφέρει στην ανθρωπότητα τίποτα άλλο παρά προοπτικές δυστυχίας.
Σημειώσεις
(1) Ορισμός του κράτους που δίνεται απο την σχολή της θετικής πολιτειολογίας με εκφραστές τους Jelinek και Labant, με εδώ εκπρόσωπο της τον καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Βεζανή.
(2) Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής νίκησε τον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΙ της Ουγγαρίας και της Βοημίας στην μάχη του Μοχάκ στις 29 Αυγούστου 1526
(3) «Διότι Κύριος ο Θεός σου θέλει σε ευλογήσει καθώς υπεσχέθη εις σε και θέλεις δανείζει εις πολλά έθνη, συ όμως δεν θέλεις δανείζεσθαι, και θέλεις βασιλεύσει επί πολλά έθνη» (Δευτερονόμιον ΙΕ΄ 6).
Συνεχίζεται ...
Στο επόμενο η άλλη ιουδαϊκής εμπνεύσεως δυστυχία που επιβλήθηκε σε ένα μέρος της ανθρωπότητας: ο μαρξιστικός κρατικός καπιταλισμός
Εκηβόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου